gözyaşların kutsanmış şehri

köprüler inşa edildi önceleri

ve o köprüler yürekleri taşıdı bir taraftan diğerine

sonra yollar genişletildi

daha çok yürek kavuşsun diye

denizden yürekleri taşıyan makineler yapıldı

kuşlar gibi uçan şeyler icat edildi

yerin altından yürekler taşındı

demirden özlemlere trenler sürüldü.

her yolculukta bir adım daha küçüldü yürek

ve gözler uzakları aramadı soluksuz kaldığında

aşk hemen yanı başında olmalıydı

ve aşklar sığmadı yolculuklara

vagon arası boşluklarda sigara içmeyi unutana kadar.

sonra biri çıktı

yalın ayak aşka yürüyen biri,

gözleri masum bir fırtına

saçları dalgalanmayan bir güneş.

şimdi yolculuklarımın ertelenmiş güzergahına sapıyoruz

ellerimde elleri

gözleri en uzağıma bakmakta,

bahar ne zaman gelse

ankara hep soğuk karşılar geceleri

ve biz yine yalın ayak sevişiyoruz...