kadınlar yalnız ağlar

iki gece öncesi aşkların son durağında bırakmıştı gözyaşlarını

üzeri kir pas içinde nefretler vardı saçlarının arasında

gittiği tüm bedenler birer ceset gibi serilirdi sabaha doğru

adını koyamadığı hüzünleri gece karanlığında peşine takılır giderdi yalnızlıklara

ve işte tam da o sırada çalardı müzik

kırılgan bir masalın son senfonisi gibiydi yüreği

hiç olmayan gidişler

terk edilişler

ve gözyaşı ile beslenen ölümler,

hiç bir cesede sarılamadan da uyumayı öğreniyordu zamanla

kokularını çekerek tenine

sonra ölüyordu her cesedin yanında

bir ceset gibi kaskatı kesiliyordu

kestikçe bitiyordu düşleri

ve düşlerinde kaçıyordu sessiz bir ölüme...