yırtık kot cebi

saklamayı becerebildiğim tek şey nefretim olsa gerek,
ilk zamanlarımızı hatırladım da.
sen suskun kaldığın her an içimdeki nefret tavan yapardı.
ben konuşmaya zorlanmış ve otomatiğe bağlanmış bir sevgili rolündeydim her zaman.
ilk göz temasları nedense etkileyici olurdu
bizdeki ufak bir kıpırdama bile yaratmamıştı.
gözyaşlarını ayrılırken gördüğümü söylediğimde yüzümün kızardığını görebiliyordum.
artık gidiyorsun sevgili
ya da eski sevgi,
nefret etmek için sevemem seni
ama seni sevmek için nefrete katlanırım bu aralar.
dönebilir misin?