mavi adanın suskun kralı

vakit sadece geçmesi gereken bir olgu olduğundan mıdır her gece kurnaz bir oyuncu gibi yerinde saydırıyordu yıldızları...

yaklaşıyordu ay'ın en çıplak haline,

hani serin bir yel eser de tenini ürpertir ya

anımsa o halini şimdi,

kralın teninde ay'ın hafif sıcaklığı hakimdi.

zamansız bir gidişin vebalini asmıştı yıldızların boynuna bu defa,

suskundu geceleri,

fısıldayan ağaçlar vardı sadece eşlik eden.

maviydi ada,gözleri kapkara ölümden arta kalan tek sarılış gibiydi.

her mavide boğulurdu kral ay'a yaklaştıkça.

sabaha doğru düş görmeye başlardı

ay ışığı kavuşmaya giderken ilk aşığına.

anımsardı gidişlerini,suskun bakışlarını ve

iz bırakamayan dokunuşlarını.

vakit yine uygunsuz bir serüvenci gibi düşüyordu tenine,

soğuk ve ürpertici.

ilk gidiş ve bir yok oluş...