önce

güldü karşısındaki surata


ve el salladı gözlerden akan yaşa rağmen..
mecburi ayrılığa 'merhaba' dedi.
ve gerisine bakarak uzaklaştı ordan.


bir daha anmamak üzere..

çekip gitti çünkü gitmeliydi


göçebe bir ruhtu çünkü

zaman yabancı iken
katlanamadı ve gitti

her gidişte kendini acının kucağında bulsa da

sürgündü yaşamaya..
 
yaşamın en anlamsız zamanlarında


zamanı durdurabilmiş

ve çizebilmişti tüm yüzleri içindeki deftere...
 
içine damlayan gözyaşları
 
silip götürmüştü tüm yazdıklarını bir anda..
 
ve
kalmıştı tren garında yine bir sabah kokusunda...