dem

zaman;
en başından itibaren zehir gibi bedenlere karışan tek suçlu,
ve ortalara doğru dengesiz uykuların tek tanığı,
sonların tutarsız sahibi.
gözlere kaçamak bakışların tek şahidi zaman şimdi peşin ardı sıra kovalayan bir azılı katil gibi.
zamana bırakılan tüm aşklar gibi
aşklarımızdan da zamanın küflenmiş kokusu gelmekte.
zamanından uzaktayım... 

sona doğru

bir intihar günlüğü..


saat öğlen mesaisine ulaşmak üzere,terk edilmeye alışkındım ve bekliyordum.

gökyüzü sıcak bunaltıcı değil ama,hava biraz solgun sadece.

gece gülümseyen her elveda gibi acıtan bir gidiş,şimdilik.

galiba berbat bir adam olmak böyle bir şey,severken terk edilmeye de kendini alıştıran..

hükmü geçmiyor sevgiliye,malum ten uzak gözlerine...

susmak vakti bir ölüm gibi,sevmeden gittim diyemem...

ya da

sınır boylarına döşenmiş tellere serilip
güneşi bedenlerimize almak da var.
mümkün olabilecek en uzak göğe çıkıp denize atlamak da.
sonra ölmek,
bir çöl fırtınasında boğulmak.
kutuplarda ağlamak yalnızlığa.
şimdi ellerimde nasırlı bir sevda,dokunmaya korktuğum aşk.
kapımı çaldığından beri gözlerimi kapatıp korktuğum..
galiba bu defa öldürmeliyim seni ve senden habersiz sevmeli aşk beni..
beni unut arsız ruhum.
ben gidiyorum sevgilinin sıcak bedenine...

kayıp

kaçamadığın her aşk gün gelir kayıp...
ve ben
sen
o,
hayatlarımızın birleşemediği yerden seviyoruz birbirimizi...